Α. Η Ντίνα Παπούδα εισηγήθηκε το θέμα: Ζαν ντ' Ορμεσσόν, η ιστορία του περιπλανώμενου Ιουδαίου: το πρόσωπο διασχίζει τον χρόνο.
Β. Η Μαρία Αναγνωστίδου εισηγήθηκε το θέμα: Το πρόσωπο: ο πυρήνας του Αστικού Δικαίου.
A. Ο Ανδρέας Γκένιος εισηγήθηκε το θέμα: Λουκάς Σαμαράς: Σκηνοθετώντας την εικόνα του.
Β. Η Μαρία Αναγνωστίδου εισηγήθηκε το θέμα: Το Πρόσωπο και ο Χρόνος: συμμετρίες και ασυμμετρίες.
Αυτά τα πορτρέτα ήταν ζωγραφισμένα σε ξύλινα πάνελ ή λινά σάβανα και ήταν συνδεδεμένα με μούμιες, καλύπτοντας το πρόσωπο του νεκρού. Σε αντίθεση με τις εξιδανικευμένες απεικονίσεις που συχνά παρατηρούνται στην παλαιότερη αιγυπτιακή τέχνη, αυτά τα πορτρέτα είναι ιδιαίτερα ρεαλιστικά, αποτυπώνοντας μοναδικά χαρακτηριστικά προσώπου, χτενίσματα και εκφράσεις, που τα κάνουν να φαίνονται εξαιρετικά μοντέρνα. Η χρήση τεχνικών encaustic (χρωματισμένο κερί) ή tempera paint έδωσε στα πορτρέτα μια φωτεινή και ζωντανή ποιότητα.
Τα άτομα που απεικονίζονται ήταν συχνά πλούσια μέλη της ρωμαϊκής αιγυπτιακής κοινωνίας, αναμειγνύοντας ρωμαϊκά ρούχα, χτενίσματα και κοσμήματα με αιγυπτιακές ταφικές παραδόσεις. Αυτή η συγχώνευση πολιτισμών αντανακλά την κοσμοπολίτικη φύση της Αιγύπτου υπό ρωμαϊκή κυριαρχία. Η προσεκτική λεπτομέρεια των ενδυμάτων και των διακοσμητικών προσφέρει επίσης εικόνα της μόδας και της κοινωνικής υπόστασης της εποχής.
Αυτά τα πορτρέτα δεν αποτελούσαν μόνο απόδειξη καλλιτεχνικής δεξιότητας αλλά εξυπηρετούσαν και έναν βαθιά προσωπικό και πνευματικό σκοπό, εξασφαλίζοντας ότι η ταυτότητα του νεκρού διατηρείται στη μεταθανάτια ζωή. Σήμερα θεωρούνται μερικά από τα πιο αξιοσημείωτα σωζόμενα παραδείγματα ελληνορωμαϊκών πορτρέτων και στεγάζονται σε μουσεία σε όλο τον κόσμο, προσφέροντας μια διαχρονική σύνδεση με τους ανθρώπους της αρχαιότητας.
Στην πρώτη φετινή διαδικτυακή μας συνάντηση ξεκινήσαμε με ένα τιμητικό αφιέρωμα στην εικαστικό Παυλίνα Καζαντζίδου-Δώδου, την οποία και γνωρίσαμε καλύτερα στο 1ο διαδικτυακό "ποιητικό" περί λευκού project το 2021.
Στην εναρκτήρια αυτή συνάντηση προσκεκλημένοι ήταν: όσες/όσοι συμμετείχαν στην 1η εκείνη συνάντηση, τα άτομα που συμμετέχουν στο φετινό project, μέλη του ΔΣ του Συλλόγου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών Σερρών, και κάποιες φίλες.
Α. Χαιρετισμός του Παναγιώτη Αναστασιάδη, αντιπροέδρου του Συλλόγου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών Σερρών
Β. Σύντομη γνωριμία μας
Β. Σύντομη αναδρομή στα διαδικτυακά project από το 2021 και μετά.
Γ. Προβολή video για την Παυλίνα Καζαντζίδου-Δώδου και ειδικότερα τις φιλοτεχνημένες με κασσίτερο ευχετήριες συνήθως κάρτες της, τα μικρά "κοσμήματα" (17΄) και συζήτηση
Δ. Στο φετινό project συμμετέχουν:
Μαρία ΑναγνωστίδουΘεολόγης ΑνδρονίδηςΓιώργος ΑποστολίδηςΕλένη Βασιλείου-ΒαρούδηΑνδρέας ΓκένιοςΜαριάννα ΔώδουΔέσποινα Καϊτατζή-ΧουλιούμηΙωσήφ ΜανίκηςΧριστίνα ΠαπαδημητρίουΝτίνα ΠαπούδαΒασίλης Τριγωνίδης-Καράδαης
Άντον Τσέχωφ (1860-1904)
Μπήκαμε με τη γυναίκα μου στο σαλόνι. Μύριζε βρύα και υγρασία. Εκατομμύρια αρουραίοι και ποντικοί πετάχτηκαν στις άκρες καθώς φωτίσαμε τους τοίχους που είχαν να δουν φως έναν ολόκληρο αιώνα. Όταν κλείσαμε πίσω μας την πόρτα, φύσηξε αέρας και ανακάτεψε τα χαρτιά που ήταν στοιβαγμένα στις γωνίες. Το φως έπεσε πάνω τους και είδαμε παλιά κείμενα και μεσαιωνικές εικόνες. Στους πρασινισμένους από τους χρόνους τοίχους κρέμονταν πορτρέτα προγόνων που έμοιαζαν να κοιτούν αλαζονικά και αυστηρά, σαν να ήθελαν να πουν:
«Θα ’θελα να σε δείρω, αδελφέ!»
Τα βήματά μας ακούγονταν σε όλο το σπίτι. Στον βήχα μου απαντούσε η ηχώ, η ίδια ηχώ που κάποτε απαντούσε στους προγόνους μου…
Ο άνεμος ούρλιαζε και στέναζε. Από την καμινάδα κάποιος έκλαιγε, και σε αυτό το κλάμα ακουγόταν μια απόγνωση. Μεγάλες σταγόνες βροχής χτυπούσαν στα σκοτεινά, θαμπά παράθυρα και το χτύπημά τους με οδηγούσε σε θλίψη.
– Ω, πρόγονοι, πρόγονοι! Είπα, αναστενάζοντας με νόημα. – Αν ήμουν συγγραφέας, κοιτάζοντας αυτά τα πορτρέτα, θα έγραφα ένα μεγάλο μυθιστόρημα. Αφού καθένας από αυτούς τους γέρους ήταν κάποτε νέος και ο καθένας ή για τον καθένα υπήρχε ένα ρομάντζο… και τι ρομάντζο! Ρίξτε μια ματιά, για παράδειγμα, σε αυτή τη γριά, την προγιαγιά μου. Αυτή η άσχημη, τερατώδης γυναίκα έχει τη δική της, πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. «Βλέπεις, -ρώτησα τη γυναίκα μου,- βλέπεις τον καθρέφτη που κρέμεται εκεί στη γωνία;»
Και έδειξα στη γυναίκα μου έναν μεγάλο καθρέφτη με μια μαυρισμένη χάλκινη κορνίζα που ήταν κρεμασμένος στη γωνία κοντά στο πορτραίτο της προγιαγιάς μου.
«Αυτός ο καθρέφτης έχει μαγικές ιδιότητες: κατέστρεψε την προγιαγιά μου». Πλήρωσε γι’ αυτόν ένα τεράστιο ποσό και δεν τον αποχωρίστηκε μέχρι τον θάνατό της. Κοιταζότανε σ’ αυτόν μέρα και νύχτα, δεν σταματούσε να κοιτάζεται ακόμα κι αν έπινε ή έτρωγε. Ξάπλωνε να κοιμηθεί, και κάθε φορά τον έπαιρνε μαζί της στο κρεβάτι και, πεθαίνοντας, ζήτησε να τον βάλουν μαζί της στο φέρετρο. Δεν εκπλήρωσαν την επιθυμία της επειδή ο καθρέφτης δεν χωρούσε στο φέρετρο.
Η συνέχεια στο διαδικτυακό περιοδικό "περί ου"
